Het is een keuze

Tijdens mijn enkele studiejaar psychologie heb ik één ding vooral geleerd: als je eenmaal een keuze hebt gemaakt, ga je die vanzelf leuker vinden. Menig experiment is er gedaan en de conclusie was altijd hetzelfde. Dus stel je hebt tien stofzuigers,waar je er maar een van zal kopen. Als je eenmaal dat gele apparaat zonder zakken hebt gekocht, zul je er achteraf iedereen (maar vooral jezelf) van overtuigen dat het echt de beste stofzuiger is die er bestaat. Truckje van je hoofd om te voorkomen dat je naderhand spijt krijgt van een keuze. Bij mij heeft het er vooral toe geleid dat ik bewust minder lang twijfel en gewoonweg beslis, omdat ik weet dat ik er achteraf toch wel blij mee ben: mocht de uitkomst tegen vallen, zal ik het onbewust toch goedpraten in mijn hoofd. En dat gebeurt meestal ook. Lang leve het brein!

Deze week ontving ik een mailtje van The Office of International Affairs van UCM. Of ik met betrekking tot de huidige situatie in Korea zou willen wisselen van universiteit voor het Semester Abroad Program. Dit omdat ze mij nu nog ergens anders kunnen plaatsen, maar later niet meer. Als het dan escaleert in Korea, heb ik geen universiteit meer voor mijn Semester Abroad en moet ik op UCM blijven. Dag buitenland, dag avontuur. Geen simpele keuze.

Nee! Was mijn eerste reactie. Dat komt allemaal wel goed daar, ik ga echt niet meer wisselen. De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van voorbereidingen: papieren invullen, prikken halen, informatie inwinnen over het land en de universiteit en plannen maken. Reisplannen vooral. Samen met de alleraardigste heren D en J, die mij zullen vergezellen naar Seoul, plande ik een tocht die door 9 verschillende Aziatische landen gaat. Zowel voor als na de studietijd. Ik kan mijn naam schrijven in het Koreaans en ken de belangrijkste K-pop artiesten. (http://www.youtube.com/watch?v=7EZTUYwjWBs, best aanstekelijk). Mijn hoofd heeft zich totaal gefocust op de bestemming die ik heb gekregen. Zelfs Hongkong, die ik nog geen half jaar geleden als eerste keuze op mijn lijstje indiende, lijkt ineens veel minder aantrekkelijk - ronduit stom zelfs.

Maar juist toen ik mijn wijze vader belde om hem in te lichten over mijn keuze. (Er is eigenlijk niets verandert pa, alleen wat extra dreigingen en een mailtje van de IRO, ik bedoel, een maand geleden wilde ik ook niet wisselen, dus waarom zou ik dat nu ineens wel doen?) drong het ineens tot me door. Als het misgaat in Korea moet ik in Nederland blijven. Wil ik echt zo hard aan mijn keuze vasthouden dat ik riskeer om straks met lege handen achter te blijven? Waarom niet het zekere voor het onzekere nemen? Ik ga straks toch niet – na al die moeite – in Nederland achterblijven?

Maar als ik wissel ben ik mijn reis naar Korea sowieso kwijt. Geen 9 landen met D en J, geen kerst in Tokyo, geen midnight karaoke en geen Seoul. En dat is iets wat ik niet over mijn hart verkrijg. Op elke bestemming zal ik waarschijnlijk een toptijd beleven, maar ik heb mijn keuze nu eenmaal lang geleden al gemaakt. Mijn hoofd heeft me onbewust wijsgemaakt dat dit echt de enige goede keuze is. Zo’n goede keuze, dat ik er het risico voor wil lopen dat het helemaal niet doorgaat. Ik kan er niet tegen vechten, met geen enkel rationeel argument. Mijn onderbewuste heeft zich al een weg naar mijn hart gevonden. En je moet altijd je hart volgen.

Dus mijn reis naar Korea blijft staan. Het wordt spannend. Ik ben verplicht een back-up vakkenpakket in te leveren op mijn school. Ze schrijven D, J en mij toch vast in voor het volgende semester op UCM – voor de zekerheid. Ik vind het goed. Mijn wijze vader staat, zoals altijd, achter me en gaf me goed advies: Ik moet voor mijn keuze gaan, maar er in mijn hoofd rekening mee houden dat het allemaal niet door kan gaan. Op die manier blijf je psychisch het vitaalste. Dus dat doe ik. Ik kies mijn back-up-vakken zorgvuldig en bedenk wat voor gave dingen ik kan doen met het geld dat ik tot nu toe heb gespaard (twee maanden over de wereld trekken is ook niet verkeerd). Ondertussen blijf ik met hart en ziel hopen dat ik over vier maanden deze blogs vanuit een karaokebar in Seoul schrijf.

Marlien

P.s. Om verder in te gaan op de kans dat er echt een oorlog uitbreekt tussen Noord- en Zuid- Korea: de hele wereld pikt het nieuws graag op, maar de mensen uit Korea die ik heb gesproken maken zich nergens (lees: niks, noppes, nada) druk om. Er is een nieuw parlement in Zuid-Korea en die wordt ‘even’ getest. Verder is algemeen bekend dat Noord-Korea weinig absolute kracht heeft (met of zonder werkende kernreactor). Persoonlijk denk ik dat het land door de Amerikanen van de aarde wordt weggevaagd als ze ook maar één serieuze actie ondernemen tegen Zuid-Korea. De Nederlandse overheid en verschillende ambassades aldaar maken zich ook weinig druk, al “houden we de situatie natuurlijk in de gaten”. Het reisadvies voor Amerika is op dit moment zelfs zwaarden dan voor Zuid-Korea, omdat daar meer criminaliteit is. Niemand kan de exacte kansen voorspellen – en misschien is het mijn hoofd die het me graag wijs wil maken – maar ik denk niet dat er een reële kans op oorlog is. Helaas is dit een kwestie, die niemand (ik niet, mijn pa niet en god niet) kan voorspellen.